Natural History Museum & Science Museum

It's the last weekend of free A1 this summer, so we're planning to make use of it and go visit Toruń tomorrow. I'll definitely let you know how it was.

In the meantime,  I'll continue with what feels like a never-ending-story about our spring trip. Yes, it was that long ago and I still can't finish it all. Shame on me.

We finally got to London, as I've already mentioned. Late at night, but it's London. That was our only chance to see London by night, as our kids go to sleep quite early in the evening. So there's also a good side to that.

Our main goal in London (apart from shopping, duh) was going to Science Museum and Natural History Museum. With Arturek, especially, as he was the one who was most interested in it all. 

Natural History Museum was a bit of a disappointment (What I love the most about this museum is the building itself ;)). Well, we knew perfectly well what we were going to see and we thought Artur would be more interested in that, judging on what he's interested in at home. He wasn't. Not that much. Luckily, he's not into dino world, so we didn't have to wait in that long line to the dino section. What a relief. We went to human body section and he did enjoy that. He loves the "Once upon a time... Life" series. He did like that, although at some point he got a bit bored. And Paulinka served as a great example for all of us when we were reading abount infants. Not all the things were true, basing on her example, but it was still fun to watch her.

We also saw the big mammals, and, of course, we entered the museum through the Earth section. But, basically, that was it. We decided to leave and enjoy ourselves in some other places.

We also went to Science Museum. And that place was so much better for us. Artur loves the interactive section on the ground floor, where he could play and learn at the same time. That was awesome. And we had time to watch the 3D Print exhibit, which was also great. Then we went through some exhibits that I can't even name. We definitely went to see medical section, genetics, something with natural disasters, like floods, oh, we also saw the planes and all...  before we finally got to Launchpad. And that was it! All the beauty of the place in a single room. Well, two or three rooms, to be exact. All interactive with people explaining everything in an understandable way. What else can you want? A lab show might be the case. Krzysiek took Artur to one of such shows organised in the Launchpad. Artur was thrilled! So that was definitely a place worth a visit.

And it's free of charge ;)

Przed nami ostatni weekend darmowych przejazdów po A1 w tym roku. Zamierzamy więc z tego skorzystać i wybrać się jutro do Torunia. Nie omieszkam dać znać, jak było. 

Tymczasem wracam do tego, co wydaje się być niekończącą się opowieścią, czyli do naszego wiosennego wyjazdu. Tak, to było już tak dawno temu, a ja wciąż nie mogę tego skończyć. Wstyd.

W końcu dotarliśmy do Londynu, o czym już wspomniałam. Późno w nocy, ale to jednak Londyn. Poza tym, była to dla nas jedyna okazja, by zobaczyć Londyn nocą, bo nasze dzieci dość wcześnie chodzą spać. Więc są i pozytywy tej sytuacji.

Głównym celem wizyty w Londynie (poza zakupami, oczywiście) były Muzeum Nauki i Muzeum Historii Naturalnej. Głównie z powodu Arturka, bo on był najbardziej tym zainteresowany. 

Z lekka zawiedliśmy się w Muzeum Historii Naturalnej (mi najbardziej z niego podoba się sam budynek ;)). Nie zrozumcie mnie źle, dokładnie wiedzieliśmy co w muzeum zobaczymy, ale wydawało nam się, że Arturek będzie tym bardziej zainteresowany, patrząc na to, czym interesuje się w domu. Nie był. Przynajmniej nie tak bardzo. Całe szczęście, nie pociąga go świat dinozaurów, więc ominęło nas stanie w kolejce do sekcji prehistorycznej. Wielka ulga. Poszliśmy do części poświęconej ludzkiemu organizmowi i tu mu się bardzo podobało. Ale to żadne zaskoczenie, biorąc pod uwagęto, że uwielbia serię "Było sobie życie". W pewnym momencie jednak się znudził. A Paulinka robiła nam za przykład w części poświęconej niemowlakom. Nie wszystko się jednak zgadzało, ale fajnie było ją obserwować. 

Poszliśmy też obejrzeć wystawę wielkich ssaków, no a samo zwiedzanie rozpoczęliśmy oczywiście od części poświęconej naszej planecie. Ale to by było na tyle praktycznie. Postanowiliśmy wyjść i lepiej czas wykorzystać w innych miejscach. 

Byliśmy również w Muzeum Nauki. I to miejsce zdecydowanie lepiej do nas przemawiało. Arturkowi bardzo spodobała się część interaktywna dedykowana dzieciom mieszcząca się na parterze, gdzie mógł się bawić i uczyć jednocześnie. A my w tym czasie obejrzeliśmy wystawę poświęconą drukowi 3D, która również była niesamowita. Potem obejrzeliśmy kilka wystaw, których nawet nie jestem w stanie nazwać. Na pewno byliśmy w sekcji poświęconej medycynie, genetyce, chyba katastrofom naturalnym, takim jak powódź, ach, byliśmy zobaczyć samoloty i inne tego typu rzeczy... aż w końcu dotarliśmy do czegoś, co nazywa się Launchpad. I to był strzał w 10! Wszystko co najlepsze w jednym pokoju. Albo dwóch lub trzech pokojach, żeby nie przekłamać. Wszystko interaktywne i na miejscu wyjaśniane w przystępny sposób przez pracowników muzeum. Czego jeszcze chcieć? Może pokazu laboratoryjnego? Krzysiek wziął Arturka na jeden z takich pokazów zorganizowanych w Launchpadzie. Arturek był wniebowzięty! Na pewno warto było się tam wybrać!

No i jest jeszcze jeden plus. Wstęp do muzeów jest darmowy ;)

Natural History Museum / Muzeum Historii Naturalnej

 Science Museum / Muzeum Nauki

How we got from Billund to London...

Our transfer from Billund to London was the weirdest one of all. And turned out to be the most difficult and the most exhausting of all. And the funniest as well. How come? Well, keep on reading and I'll try to write it all.

On our last day in Billund, we left our luggage in the hotel and decided to go to Lalandia again. But not to the aquadome, no. We went to Monky Tonky Land mostly. We thought that once Artur got a bit of physical excersice during the day, he'd be calmer during the flight. It worked. I think.

Then we picked up our luggage and went straight to the airport. That was the first airport that we've been to with a baby when we had to leave our buggy with the luggage (at check in) and use the airport buggies. But these were for older kids, at least in our opinion, with no seatbelts, so it was hard to keep our baby sitting. And it was easy for her to slip out from the buggy, cause she was, and still is, quite small for her age. Anyway, we managed to cope with that. What's great about the airport, though, is a huge pool of Lego blocks that everyone could play with. There were so many serious men in suits playing with Lego Duplo. Quite a funny picture, really. And Arturek was happy to play, too, of course.

But before we got to the buggies, even, we had to get through the security check. And that was the part when we had a good laugh. Well, that's maybe not the best place to laugh, but what else could we do? You'll hopefully see, what I mean.

So, as I was saying, we got to security check. That was our third security check on this single trip and everywhere the procedure was pretty much the same (and the stuff that we had in our hand luggage was also pretty much the same). We opened the camera backpack, took out the thermos with hot water (to prepare formula) and the portable DVD player, that we always have with us when we travel with Artur. Especially useful in the car (on long journeys, of course) and on the planes. We pass by the metal detector and we wait for our stuff. And then we're asked for that strange looking thing. What strange looking thing, we're wondering. The jar with Paulinka's dinner. Ok, we take it out and hand it to the officer. He puts it in one of the machines and... it turns out the machine doesn't know what it is. Can't recognise it. Well, we're in Denmark and the jar was from Poland. So, I reckon, the machine can't understand Polish, that's fine. But any intelligent person could distinguish baby food from anything else (especially if it's an internationally known company and it was). Plus, the jar was not-yet-opened, which you could also tell. So we're explaining all that to the guy. It turned out, he was still in the process of learning (or so were our conclusions) as a female officer came back and started giving him instructions and backing us up (showing him also how to check whether a jar has been opened or not). But he did go through the rest of our belongings very thoroughly and did a strip searched Krzysiek (he couldn't touch me and Arturek, cleverly, moved aside - he was watching the planes through the window). Where's the fun in all that? We had formula in our backpack. In the form of white powder, in case you're unaware of that. No one even asked about it. It was in a plastic bag. And was also from Poland. And it was opened. But the jar with baby food, still closed, was truly suspicious...

Anyhow, we got to the plane, we got to London Stansted, we took off the plane and... we had to stop. Frankly speaking, right after we got to the building. There was a huge crowd of people waiting inside. From all the planes. Moving forward in a slow pace, practically standing, not moving. Thank goodness, we had a baby with us, so at some places, they let us through. But, because of the crowd, it wasn't possible to do all the way long. What happened? Border Force were experiencing technical problems. And they couldn't use their computer programmes to verify the passports. Or something like that. Anyhow, thanks to Paulinka, instead of waiting there for two or three hours, we got through in an hour or hour and a half. A lot, but still less than most.

We collected our luggage (from one place. Rarely does it happen that the luggage is already waiting for the passangers) and the buggy (from a completely different place) and got to the coach stands to catch a coach to London. We wanted to get to Liverpool Street. We thought that the Central Line stops there, so we'll easily get to Hanger Lane from there. Just perfect. Well, not. We never took one thing into account. Strikes. Yes. We got to London to find out that the public transport workers are on strike. And the metro lines were not working. What could we do? It was almost midnight already. Catching buses (we'd have had to change twice, which according to all online travel time calculators could take over two hours) was not an option. With two kids, one almost asleep, the other one also barely standing on his own. And we still had the luggage to take. Taking a cab was the only option in our situation. But catching a cab in London when public transport is not working is another huge challenge. Took us a bit of time, but we finally got to the hotel. It was already past 1 a.m. We were all exhausted and just dreaming of simply falling asleep. And so we did.

Przejazd z Billund do Londynu był najdziwniejszy ze wszystkich. I, jak się okazało, również najtrudniejszy i najbardziej wyczerpujący. A także najzabawniejszy. Jakim cudem? Cóż, czytajcie dalej, a ja spróbuję to wszystko opisać.  

Ostatniego dnia spędzanego w Billund zostawiliśmy bagaż w hotelu i znów poszliśmy do Lalandii. Ale nie do aquaparku, o nie. Poszliśmy do Monky Tonky Land, głównie. Stwierdziliśmy, że jeśli Arturek zmęczy się w ciągu dnia, to będzie spokojniejszy podczas lotu. Podziałało. Tak myślę.

Później odebraliśmy nasz bagaż i udaliśmy się prosto na lotnisko. Było to pierwsze lotnisko, podczas naszych wyjazdów z małym dzieckiem, na którym musieliśmy nadać wózek (na check in) i korzystać z wózka lotniskowego. Ale te znowu były przeznaczone dla większych dzieci, przynajmniej naszym zdaniem, nie miały pasów, więc ciężko było utrzymać Paulinkę w pozycji siedzącej. No i łatwo było jej się wyślizgnąć, bo była, i zresztą wciąż jest, dość mała jak na swój wiek. W każdym razie, jakoś sobie poradziliśmy. Super rzeczą na lotnisku jest ogromny pojemnik z klockami lego, którymi każdy się może bawić. Wielu poważnych panów w garniturach siedziało i bawiło się klockami duplo. Śmieszny obrazek. No i Arturek, oczywiście, też bardzo się ucieszył z możliwości zabawy.  

Ale zanim dotarliśmy do lotniskowych wózków, musieliśmy przejść przez kontrolę bezpieczeństwa. I to właśnie tam się zaśmiewaliśmy. Cóż, może to nie najlepsze miejsce na dobrą zabawę i śmiech, ale co innego mogliśmy zrobić? Może uda mi się przekazać, co nas tak rozbawiło. 

Jak już wspomniałam, dotarliśmy do kontroli bezpieczeństwa. To już trzecia nasza kontrola podczas tego jednego wyjazdu i w każdym miejscu procedura wyglądała mniej więcej jednakowo (i za każdym razem mieliśmy praktycznie te same rzeczy w bagażu podręcznym). Otworzyliśmy plecak z aparatem, wyjęliśmy termos z gorącą wodą (do przygotowania mleka) i przenośne DVD, które zawsze zabieramy ze sobą, gdy jedziemy z Arturkiem. Najbardziej przydaje się w samochodzie (podczas długich przejazdów) i w samolocie. Przechodzimy przez bramkę z wykrywaczem metalu i czekamy na nasze rzeczy. I wtedy poproszono nas o podanie tej dziwnie wyglądającej rzeczy. Jakiej dziwnie wyglądającej rzeczy, myślę sobie. Słoiczek z obiadkiem Paulinki. Ok, wyciągamy go i podajemy strażnikowi. Wkłada go do jednej ze swych maszyn i... okazuje się, że maszyna go nie rozpoznaje. Cóż, jesteśmy w Danii, słoiczek jest z Polski. Maszyna nie umie przeczytać polskiego, zrozumiałe. Ale każdy inteligentny człowiek jest w stanie chyba odróżnić dziecięcy obiadek od czegokolwiek innego zamkniętego w słoiku (szczególnie, jeśli producent jest znany na całym świecie, a ten akurat był). Dodatkowo, słoiczek nie był jeszcze otwierany, co również łatwo przecież stwierdzić. Więc tłumaczymy to wszystko strażnikowi. Okazało się, że prawdopodobnie wciąż się uczył zawodu (a przynajmniej taki wniosek wyciągnęliśmy), bo po chwili podeszła do niego pani strażnik i zaczęła go instruować i wsparła nasze tłumaczenia (między innymi pokazując mu, jak sprawdzić, czy słoik był już otwierany). Ale i tak dokładnie przejrzał resztę naszych rzeczy i Krzyśka nie ominęła rewizja osobista (mnie ten przemiły pan nie mógł dotknąć, a Arturek sprytnie się ulotnił - stał z boku i przez szybę oglądał samoloty). Co w tym wszystkim jest zabawnego? W plecaku mieliśmy mleko modyfikowane. W postaci białego proszku, gdyby ktoś nie wiedział. Nikt nawet o to nie spytał. A było w foliowym woreczku. I również przywiezione z Polski. A było ono już otwarte. Ale słoiczek z dziecięcym obiadkiem, fabrycznie zamknięty, jest rzeczywiście podejrzany... 

W każdym razie, dotarliśmy do samolotu, dolecieliśmy na Stansted, wysiedliśmy z samolotu i... musieliśmy się zatrzymać. Szczerze mówiąc, praktycznie zaraz po wejściu do budynku. W środku był wielki tłum ludzi. Ze wszystkich samolotów. Ledwo poruszający się do przodu, a w sumie to prawie stojący w miejscu. Dzięki Bogu, mieliśmy ze sobą Paulinkę, więc miejscami mogliśmy przejść bokiem do przodu. Ale z powodu tłumu, nie wszędzie było to możliwe. Co się stało? Straż Graniczna miała problemy techniczne. I nie mogli używać komputerów do sprawdzania paszportów. Czy coś takiego. W każdym razie, dzięki Paulince, zamiast stać w kolejce przez dobre 2 lub 3 godziny, udało nam się wszystko przejść w godzinę lub półtorej. Wciąż długo, ale i tak dużo krócej niż reszta. 

Odebraliśmy bagaż (w jednym miejscu. Rzadko się zdarza, żeby bagaż już czekał na pasażerów) i wózek (w zupełnie innym miejscu) i udaliśmy się na przystanki autokarów, żeby złapać ten do Londynu. Chcieliśmy dojechać na Liverpool Street. Stwierdziliśmy, że skoro Central Line tam staje, to z łatwością dojedziemy na Hanger Lane. Idealnie. Cóż, nie bardzo. Ani przez moment nie pomyśleliśmy o jednej rzeczy. O strajkach. Tak. Dotarliśmy do Londynu i dowiedzieliśmy się, że pracownicy transportu miejskiego strajkują. I metro nie jeździło. Co mogliśmy zrobić? Była już prawie północ. Łapanie autobusów (musielibyśmy się dwa razy przesiadać, co zgodnie z informacjami z internetowych wyszukiwaczy połączeń zajęłoby nam ponad dwie godziny) nie wchodziło w grę. Z dwójką dzieci, z których jedno prawie spało, a drugie też ledwo trzymało się już na nogach. No i do tego z bagażem. Jedyną opcją pozostawała taksówka. Ale łapanie taksówki w Londynie, gdy komunikacja miejska ledwo działa, wcale nie jest łatwym zadaniem. Trochę nam to zajęło, ale w końcu dotarliśmy do hotelu. Było już po pierwszej. Byliśmy wykończeni i marzyliśmy już tylko o położeniu się do łóżek. I tak też zrobiliśmy.

Legoland with Paulinka

Enjoying Legoland with Paulika was a completely different experience from enjoying Legoland with Artur.

She is small now, and was even smaller then. We are perfectly aware of the fact that she's not gonna remember anything from the trip. But that's ok, too. Considering she slept through most of the day.

She did manage to enjoy a few rides, though. When she was awake, we tried to take her to as many places as possible. So we swam with the pirates. And were on safari. We also went to Canoe. At first, we were not sure if we could go there with a baby and that was one of a few places where we encountered a line. But taking a baby with us was no problem, as long as somebody was holding her on their knees. And as long as we didn't mind her getting a bit wet (we didn't, but she didn't get wet anyway). We loved the ride, she didn't seem to care. Oh, well...

Legoland is not a place to go with a baby if you want to fully enjoy yourself. But that you can predict. Leaving a baby alone outtside most of the rides is not an option. So there always have to be somebody to take care of the baby. We were splitting up. But thanks to lack of queue to the attractions, we were able to ride everywhere we wanted to. And there aren't that many places a small child can enjoy. Taking a kid that's 8-9 years old is probably the best.

Apart from that, Legoland is well prepared for welcoming babies. There are facilities that will try to make your visit as pleasant as possible. There even is a whole baby-care-centre, where you can change a baby or feed them. I haven't been there, as I was spending the time with Artur, but Krzysiek took Paulinka there to feed her and was happy such a place existed.

Even when we went to a restaurant to eat lunch (we chose Polar Pizza and Pasta, eat as much as you can for a fixed price. There was no wide choice of dishes, but enough. And you could watch penguins more closely than from the arena), there were high chairs available. We even got a plate and silverware for her, even though she was not eating (and not paying either).

All in all, we were all very happy we went there. It's always a bit more challenging when you're travelling with a baby, but also doable and worth all the extra effort. And the memories...

Korzystanie z uroków Legolandu z Paulinką zdecydowanie różniło się od korzystania z jego uroków z Arturkiem.

Paulinka jest jeszcze malutka, a wtedy była jeszcze mniejsza. Zdajemy sobie w pełni sprawę z tego, że nic z wyjazdu nie zapamięta. Ale to też jest ok. Tym bardziej biorąc pod uwagę, że większość czasu przespała. 

Z kilku atrakcji udało jej się jednak skorzystać. Kiedy nie spała, staraliśmy się ją zabrać w jak największą ilość miejsc. Pływaliśmy więc z piratami. I byliśmy na safari. Poszliśmy też na Canoe. Na początku mieliśmy wątpliwości, czy z tak małym dzieckiem będziemy mogli się przejechać, a akurat w tym miejscu była kolejka. Ale nie było żadnego problemu z zabraniem dziecka pod warunkiem, że ktoś będzie ją trzymał (ja) oraz że nie mamy nic przeciwko temu, żeby trochę zmokła (nie mieliśmy, choć mała i tak nie zmokła). Przejażdżka bardzo nam się podobała, małej była zaś obojętna. No cóż...

Jeśli chcecie w pełni skorzystać z uroków parku i dobrze się w nim bawić, to nie jest to dobre miejsce na wycieczkę z maluszkiem. Ale tego można się oczywiście spodziewać. Zostawianie dziecka samego przy wejściu na atrakcję nie wchodzi przecież w grę. Więc zawsze ktoś musi zostać z maluszkiem. My się dzieliliśmy. Dzięki braku kolejek do poszczególnych atrakcji, udało nam się wszystkim skorzystać chyba ze wszystkiego, z czego chcieliśmy. Poza tym, nie ma zbyt wielu atrakcji, z których maluch mógłby skorzystać. Wyjazd z 8-9 latkiem to chyba najlepszy wybór. 

Poza tym, Legoland jest świetnie przygotowany na przyjęcie maluchów. Specjalne udogodnienia postarają się sprawić, aby Wasz pobyt z maluszkiem był jak najprzyjemniejszy. Jest nawet specjalne centrum dziecięce, w którym można maluszka zarówno przewinąć, jak i spokojnie nakarmić. Nie byłam tam, bo akurat zajmowałam się Arturkiem, ale Krzysiu był nakarmić Paulinkę i był bardzo zadowolony z istnienia takiego miejsca. 

Nawet gdy poszliśmy do restauracji na lunch (wybraliśmy Polar Pizza and Pasta, w którym je się do woli za z góry określoną cenę. Nie ma jakiegoś super dużego wyboru jedzenia, ale jest wystarczający. No i można było ze środka oglądać pingwiny z bliższej odległości niż z areny), dostanie wysokiego krzesełka nie stanowiło problemu. Nawet dostaliśmy talerz i sztućce dla malutkiej, choć nie jadła z nami (no i również nie płaciła za jedzenie).

Ogólnie rzecz ujmując, jesteśmy bardzo zadowoleni z wizyty w Legolandzie. Podróżowanie z dzieckiem jest zawsze większym wyzwaniem niż podróżowanie w gronie dorosłych, ale do zrobienia i warte dodatkowego wysiłku. No i te wspomnienia...

Exhausted yet happy after a whole day in Legoland / Wykończeni, ale szczęśliwi po całym dniu w Legolandzie.

Legoland with Arturek

Our day in Legoland was fantastic. I mean... fantastic. It was warm and sunny, which let us have more fun than we expected.

We got the tickets as a Christmas gift, so we didn't have to wait in the lines to the ticket booths. When we saw the square in front of the entrance, it was full of people. I immediately thought of spending at least 20 minutes in the line. Suddenly, right in front of us people... stepped away. We moved ahead and saw a...no-line passage into the park. All happy, after just a few minutes, we were in.

We started walking past many attractions, thinking where we should start our adventure. After a few minutes we decided that we simply have to stop being picky, stop at one place and simply let the fun part begin.

There were attractions that we rode more than once (like the pyramids with laser guns (The Temple) - I'd say Arturek got there several times), cause there were no queues to most places.  Or Viking's River Splash (that was Arturek's favourite) - there was a line there, but it was proceeding quite fast. Mind you, they're were very strict as to height restrictions (they were checking kid's height with a huge lego block on a stick. If it a kid was able to walk under it, s/he was too small and was not allowed to enter. If the block got stuck on the head, the child was free to enjoy the ride).

The Dragon can make you hold your breath. As can X-treme Racers (we haven't tried the Polar Express). Falck Fire Brigade is a great adventure for the whole family, but can make you feel exhausted. Pirate Splash Battle is a must, but prepare to get soaking wet. Even if you're not the one on the ship, but the one on the land shooting at the ship. Legoldmine is a place where you can search for gold and get a gold medal for it (the whole thing, the machine producing medals and the history around it just made Artur stay there with his mouth wide open waiting impatiently for his medal, than he was wearing proudly till the end of the day).

We also went to the Haunted House. And by we, I don't mean me and Krzysiek, obviously (cause then who'd have stayed with the kids). I went there with Artur. He was tall enough, so there was no problem with that. And he was eager to get there. The mirror passage was a huge laugh, you can hardly find your way and bumping into mirrors was a common thing. Shooting at... I can't remember, cats was it? with laser guns made various things make noises. Which was a bit scary since the room was quite dark. And, finally, we got to mad professor's lab. To wait for the big ride. To see what it feels like when there's no gravity. Or so it was said. It was a lot of fun, but Arturek got so scared when the lights were suddenly off right before the ride. They switched them back on after a few seconds (that was all done on purpose), but he was already terrified (he's really afraid of darkness). But when we got home, as a gift he chose for himself Mad Professor's Lab (made of Lego blocks, of course). And he was telling everybody that he was in the real laboratory ;)

Towards the end, we also went to Duploland, so that Artur could cool down a bit from all the emotions of the day on that little playground. We had a day full of rides, full of fun, full of sun, full of water splashing on us. If only that resulted in kids going to sleep early and for long...

Nasz dzień w Legolandzie był wspaniały. Naprawdę wspaniały. Było ciepło i słonecznie, co pozwoliło nam na więcej szaleństw niż mogliśmy przypuszczać.

Bilety do parku dostaliśmy w prezencie świąteccznym, więc nie musieliśmy stać w kolejce do kasy. Kiedy dotarliśmy na placyk przed wejściem do parku, był on pełen ludzi. Od razu pomyślałam sobie o czasie, jaki będziemy musieli spędzić w kolejce. Toż to dobre 20 minut stania. Nagle, ludzie stojący przed nami rozeszli się na boki, a przed nami ukazało się... "bezkolejkowe" wejście do parku. Cali zadowoleni, już po kilku minutach byliśmy w środku.   

Zaczęliśmy spacerować po parku, mijając kolejne atrakcji w poszukiwaniu tej, od której naszą przygodę z parkiem rozpoczniemy. Po kilku minutach stwierdziliśmy, że koniec wybrzydzania, że w końcu musimy się zatrzymać i od czegoś naszą zabawę zacząć. 

Z wielu atrakcji skorzystaliśmy kilkakrotnie(np. z piramid z laserowymi pistoletami (The Temple) - powiedziałabym wręcz, że Arturek był tam nawet kilkanaście razy), bo prawie nigdzie nie natknęliśmy się na kolejkę. Na Viking's River Splash (chyba ulubione miejsce Arturka) byliśmy też kilka razy - tu była, co prawda, kolejka, ale poruszała się dość sprawnie. Ostrzegam, że Duńczycy bardzo surowo podchodzą do kwestii ograniczenia wzrostu na atrakcjach (sprawdzali wzrost dziecka wielkim klockiem lego przyczepionym do kija. Jeśli dziecko swobodnie pod nim przechodziło, nie było wpuszczane na atrakcję. Jeśli klocek utknął w którymś miejscu na głowie, dziecko mogło czerpać przyjemność z zabawy). 

The Dragon sprawi, że wstrzymacie oddech. X-Treme Racers również (z Polar Express nie skorzystaliśmy). Falck Fire Brigade to świetna zabawa dla całej rodziny, ale może Was wykończyć. Pirate Splash Battle to obowiązowy punt programu, ale przygotujcie się na całkowite zmoknięcie. Nawet jeśli nie jesteście na statku, a jedynie strzelacie do niego z lądu. Legoldmine jest miejscem, w którym można potrenować poszukiwanie złota i dostać w nagrodę złoty medal (całość tej atrakcji, specjalna maszyna tworząca medale i cała otoczka sprawiły, że Arturek stał z rozdziawioną buzią w oczekiwaniu na swój medal, którego nie chciał zdjąć już do końca dnia).

Poszliśmy również do Haunted House, czyli nawiedzonego domu. Poprzez stwierdzenie my, nie mam na myśli siebie i Krzysia, oczywiście (bo to by wówczas został z dziećmi). Poszłam tam razem z Arturkiem. Był już wystarczająco wysoki, więc z tym nie było problemu. A poza tym, sam chętnie ze mną poszedł. Przejście przez labirynt luster było niesamowitą zabawą, ciężko w nim znaleźć drogę, a wpadanie na lustra było dość częstym zjawiskiem. Strzelanie do... nie pamiętam, kotów? z pistoletów laserowych uruchamiało różne dźwięki. Było to z lekka strasznawe, bo w pokoju było dość ciemno. No i, w końcu, dotarliśmy do laboratorium szalonego profesorka. Oczekiwaliśmy na główną atrakcję. Żeby się przekonać, jak to jest, gdy grawitacja nie istnieje. A przynajmniej tak było to opowiedziane. Fajna zabawa, choć Arturek nieco się przestraszył, gdy na chwilę zgasły światła tuż przed rozpoczęciem jazdy. Włączyli je po kilku sekundach (oczywiście wszystko to było celowe), ale mały był już przerażony (naprawdę boi się ciemności). Ale kiedy wróciliśmy do domu, jako prezent wybrał sobie Laboratorium Szalonego Profesorka (z lego, oczywiście). I opowiadał wszystkim, że był w prawdziwym laboratorium ;)

Pod koniec poszliśmy jeszcze do Duploland, żeby Arturek trochę ochłonął z całodziennych emocji na tym małym placu zabaw. Za nami był dzień pełen przejażdżek, pełen słońca, pełen chlapiącej na nas wody. Gdyby jeszcze zakończył się szybkim pójściem spać przez dzieci i do tego jeszcze na długo... 

Arturek's most favourite ride (apart from laser shooting in the pyramids) most likely because of the lift and the huge water splashing at the end of the ride / 

Ulubiona atrakcja Arturka (poza strzelaniem z laserów w piramidach) najprawdopodobniej z powodu windy i rozbryzgującej się na wszystkie strony wody pod koniec przejazdu

 The only Lego City attraction was this fire brigade. But it was so much fun! Driving the car, making it move, then pumping water and aiming at the right target, and finally taking the car back to the starting place. Exhausting, but great. And so much fun and laughter for the audience ;) / 

Jedyna atrakcja związana z Lego City to ta właśnie straż pożarna. Ale gwarantowała świetną zabawę. Trzeba było dojechać samochodem, wprawiając go odpowiednio w ruch, pompować wodę jednocześnie celując w odpowiednie miejsce, aby ugasić pożar, a następnie wrócić samochodem na start. Wyczerpujące, ale super. I zapewniające sporą dawkę zabawy i śmiechu również widowni ;)

 Searching for gold / W poszukiwaniu złota

 We were glad it was hot that day, cause thanks to that we could have so much water splashing fun! / 

Byliśmy bardzo szczęśliwi, że tego dnia było naprawdę gorąco, bo dzięki temu mogliśmy się bawić chalpiąc się wodą!

 Duplo playground / Plac zabaw Duplo

 A must-take picture in Billund! ;) / Obowiązkowe zdjęcie w Billund! ;)

The haunted house / Nawiedzony dom